رم سرور یا حافظه سرور یکی از سخت‌افزار های مهم است که در زمان تنظیم سرور مد نظر قرار می‌گیرد. همانند حافظه موقت، داده‌ها را از هارد‌دیسک ها یا SSD‌ها برای پردازش شدن می‌خواند. رم های سرور در انواع مختلفی با عملکرد منحصر به فرد عرضه می‌شوند. به طور کلی دو مدل حافظه رم وجود دارد، یکی دارایی بافر و دیگری بدون بافر. تفاوت عمده بین این 2 حافظه در این است که حافظه بافر شامل عواملی نظیر رجیسترهایی بین ماژول های حافظه یا دسترسی تصادفی پویا و کنترل کننده حافظه خواهد بود.

رم بافر

حافطه ثبت شده نیز نامیده می‌شود که از آن برای کاهش بار الکتریکی روی کنترل‌کننده حافظه سرور استفاده می‌شود. علت استفاده از رم بافر در سرور ها این است که داده‌ها را با پایداری بالاتری ذخیره می کنند. بزرگترین مزیت رم بافر این است که اطلاعات را به طور مستقیم از پردازنده دریافت کرده و زمان خواندن و نوشتن را کاهش دهد. 3 نوع حافظه بافر وجود دارد : حافظه ثبت شده RDIMM، حافظه کاهش یافته لوکال LRDIMM و حافظه کاملا بافر FBDIMM.

RDIMM

بر خلاف حافظه بافر نشده، حاوی رجیستر هایی در DIMM بوده که بافر سیگنال‌های فرمان بین DRAM ها و کنترل‌کننده حافظه می‌باشد. امکان استفاده از حداکثر 3 عدد DIMM با رتبه دوگانه را در هر کانال حافظه فراهم می‌کند، لذا مقدار حافظه‌ای که سرور می‌تواند پشتیبانی کند را افزایش می‌دهد.

LRDIMM

نسخه جدیدی از حافظه بافر است که حداکثر ظرفیت کلی حافظه را فراهم می‌کند، زیرا از بافر‌های حافظه برای ادغام بارهای الکتریکی در ردیف‌های LR-DIMM در یک بار الکتریکی استفاده می‌کند. با این حال R-DIMM قدرت بیشتری تولید کرده و تاخیر کمتری دارد.

FB-DIMM

یک نسخه قدیمی از حافظه بافر بوده که برای بهبود سرعت، ثبات و سازگاری حافظه سرور، استفاده می‌شود. FB-DIMM و LR-DIMM با R-DIMM سازگار نبوده و برای کاهش بار روی گذرگاه حافظه توسط ماژول‌های حافظه استفاده می‌گردد.

رم بدون بافر

در حافظه بافر نشده، پردازنده به طور مستقیم به کنترل کننده حافظه دسترسی دارد زیرا هیچ ثباتی بین ماژول های DRAM و کنترل‌کننده حافظه وجود ندارد. جدا از حافظه بافر، بار الکتریکی بیشتری را روی کنترلر حافظه ایجاد می‌کند. حافظه رم بدون بافر روی لپ‌تاپ‌ها، کامپیوتر‌های دسکتاپ استفاده می‌شود و غالبا قیمت پایین تری دارند.